Ardéchoise 2018

Sinds 2010 plannen Martijn en ik jaarlijks een fietstrip. 
Dat vinden we gezellig en is tegelijkertijd een motivator om naar toe te trainen. De trips zijn altijd een uitdaging en zo hebben we de Galérien challenge van Club des Cinglés du Mont-Ventoux gedaan, zijn we naar de Passo dello Stelvio geweest, en hebben we begin dit jaar de Dutch Masters of MTB – Monster Marathon gereden. Deze laatste was al dusdanig vroeg in het jaar dat we besloten nog een extra uitdaging aan te gaan. Eind januari begonnen we met brainstormen wat het moest gaan worden. Voorwaarde was dat we een medium reisdag als maximale afstand voor de start wilden hebben. De volgende suggesties bleven over op de shortlist:

-Super Granfondo - 185km - 4600hm - Frankrijk
-L'Ardéchoise - XXXkm - XXXXhm - Frankrijk
-Sportful Dolomiti Race - 204km - 4900hm - Italië
-MERCAN'TOUR GRANFONDO - 180km - 4600hm - Frankrijk
-Alpen Challange - 194km - 4235hm - Zwitserland

Twee dagen later besloot Martijn dat het de Ardéchoise moest gaan worden. Beweegreden was dat het een meerdaagse koers en tevens volksfeest scheen te zijn. We tapten nog wat extra info van het verslag van LukeBikers.com en besloten een driedaags arrangement te reserveren met twee reisdagen. Inschrijven en communicatie met de organisatie gingen erg soepel. Na vijf dagen wist men al waar we zouden overnachten en ontvingen we ons etappeschema met de logeeradressen. TIP: Reserveer voor de kerst zodat je hotels dichter op de route liggen. Wij hebben 50 kilometer parcours > hotel > parcours moeten rijden. 

Het was inmiddels half februari en we waren nog in training voor onze eerste uitdaging van 2018, de eerder genoemde 'Dutch Masters of MTB' marathon van 200km. De maand voor de Masters was wat rommelig, maar we stonden best getraind aan de start en reden de marathon probleemloos uit. Daarna vervolgden we de standaard trainingen welke er als volgt uit zien; Dinsdag en donderdag wordt er ongeveer twee uur gefietst en in het weekend rijden we een toertocht of lange rit van vier tot zes uur. Als je jezelf daar netjes aan houdt, word je in ieder geval niet slechter. 😃 

Dicht voor het evenement besloten we nog wat toertochten te rijden met een langer parcours. De Ardéchoise etappes zouden samen een ruime 600 kilometer tocht vormen immers. We kozen voor Amsterdam - Arnhem - Amsterdam op 10 juni, een tocht van 220 km. Daarna zouden we op 16 juni de Koos Moerenhout Classic van 190 km rijden. Na deze twee pittige ritten konden we nog fijn van drie dagen rust genieten, zodat we fit aan het grote feest in de Ardèche konden beginnen. 

Verslag Gorges Montagne Ardéchoise 2018

De avond voor vertrek WhatsAppten Martijn en ik er lustig op los over wat er mee moest in welke tas. Ik maakte een grote pan spaghetti zodat we de volgende avond niet afhankelijk zouden zijn van de lokale restaurants. We besloten we de volgende ochtend om 5:50 te vertrekken richting het zuiden. Toen was het tijd om de tassen in te pakken. Een tas zou meereizen tijdens de tocht en een tweede tas zou in de auto achterblijven. Het was dus heel belangrijk om alle kledingstukken, voeding, en accessoires op de juiste manier te verdelen over deze tassen. Een beperking hierbij was nog het formaat van de reistas, deze mocht maximaal 9 kg wegen en 60 x 35 x 30 centimeter meten. Ondanks dat formaat moest hier toch het volgende in; twee sets fietskleding inclusief arm- en beenwarmers, een handdoek, casual kleding en schoenen, billencrème, diverse opladers, en voeding voor twee dagen. Na het inpakken werd het materieel nog een laatste keer gecontroleerd en om 22:00 besloot ik de luiken te sluiten. 

De wekker ging om 5:00 op 20 juni 2018. De dag van onze heenreis was aangebroken. Even snel douchen, een flinke sloot koffie tanken en om 6:00 verscheen Martijn. We zouden eerst naar Saint-Félicien reizen om daar de bagage af te geven en ons startnummer op te halen. Daarna zouden we een half uur doorrijden naar 'onze gite' in Saint Alban d’Ay om te eten en te overnachten. De reis verliep voorspoedig en om 14:30 waren we met twee keer stoppen aangekomen op de ring van Lyon waar het verkeer even wat stroperig werd. Een kleine twee uur later kwamen we aan in feestdorp Saint-Félecien waar de deelnemers aan de 'Ardéchoise Verde' bezig waren met hun binnenkomst. De 'Ardéchoise Verde' is een 160 km lange toertocht welke start en eindigt in het feestdorp. 
Na een uurtje rondwandelen hadden we onze startnummers en de bagage geregeld. Dat laatste wordt door de Fransen zeer serieus genomen. Alle tassen gaan op de weegschaal en derhalve moesten we onderling nog wat balansen om op het juiste gewicht per tas uit te komen. Het was inmiddels 17:15 en tijd om naar 'La Chomotte', onze gite, te rollen. Dankzij een verkeerde Google locatie op Booking.com hebben we mogen genieten van een half uurtje speuren. Uiteindelijk kwamen we om half zeven aan en werden verwelkomd door onze gastvrouw. Ze wilde onze pasta koken en de saus opwarmen waardoor wij fijn konden douchen in een goedverzorgd huisje. Kleinigheidje waar we achter kwamen was dat Martijn's rugnummer verdwenen was. Waarschijnlijk tijdens het passen van het grandioos mooie windjack dat we als presentje kregen bij de inschrijving. Na het avondeten en een klein afzakkertje zijn we bijtijds gaan slapen. De volgende dag was immers een belangrijke...

Na een lange reisdag ploften we voldaan neer in het tuintje van 'La Chomotte'

21 juni, 5:45 zou de wekker ons laten weten dat het grote moment daar was. We zouden de eerste etappe van ons avontuur gaan rijden. 208km en 3465 hoogtemeters waren voorspeld. Dat zijn waarden die op zichzelf al een behoorlijk pittige toertocht zouden maken, maar voor ons was het gewoon de eerste dag, de kop er af. Na het ontbijt verplaatsten we ons eerst per auto naar Saint-Félicien. Daar zou de auto drie dagen op een parkeerplaats blijven staan, best een vreemde gedachte, maar weinig opties. Om 7:25 stonden we aan de start van de driedaagse tocht. Het was al lekker zonnig en redelijk op temperatuur. De bewegwijzering van de tocht bestaat uit gele geverfde pijlen op het wegdek. Als back-up hadden we de GPS bestanden op de Garmin geladen, maar deze bleken gedurende onze eerste dag al niet meer accuraat. Dit resulteerde in twijfel en hierdoor ook de nodige extra kilometers. Al in de eerste kilometers werd duidelijk dat we zouden klimmen en zoals vaker, ging ik te hard van start. Hier zou ik later misschien spijt van krijgen.

Onderweg op de eerste dag stond Maindru Photo.

We reden over 27 cols van dorp naar dorp en elk dorp had op zijn eigen manier een feestje gemaakt voor zowel deelnemers als toeschouwers. Tafels vol lekkernijen, muzikanten, versiering en ga zo maar door. Ook rijen schoolkinderen die stonden te wachten op een high-five waren standaard vertegenwoordigd. soms was het even laveren door de nauwe steegjes in de typische bergdorpjes, waardoor je plekken te zien kreeg waar je tijdens een normale rit simpelweg langs zou rijden. Tussen de dorpen in wisselde de landschappen zich af van weidse vergezichten over grasland naar slingerende wegen tussen de hoge bomen van het woud. De Ardèche herbergt op een relatief klein oppervlak een enorme verscheidenheid aan landschappen en is daardoor niet alleen geschikt om te fietsen, maar ook een ideale vakantieregio. De tijd verstreek en naarmate het later werd begonnen de fysieke klachten zich aan te dienen. Na de diverse cols van categorie vier tot en met twee te hebben bedwongen, kwamen we 10 uur en 15 minuten later en 217 km verder, aan bij onze slaapplaats, camping 'DOMAINE DE BRIANGE'. Het was nog even onduidelijk of de camping direct aan de route lag, maar gelukkig hadden we Google maps (en nog batterij) om ons de laatste kilometers te begeleiden. De camping is ruim en heeft enkele bungalows, waarvan wij er eentje als de onze mochten bestempelen. Onze bungalowgenoot hebben we nooit mogen verwelkomen en tot op heden hopen we dat het goed met hem gaat. Na het vinden van onze bagage en het neerploffen op de veranda van de bungalow sloeg de vermoeidheid in als een bom. 

De veranda, ondanks de mieren een welkome ondergrond.

Na een uurtje bijkomen en verslag uitbrengen aan het thuisfront was het tijd om te gaan douchen en eten. Voor ons was tot op dat moment niet duidelijk of we zelf nog een restaurant moesten gaan zoeken of dat er voor eten werd gezorgd. Ik kan er kort over zijn... De maaltijden bleken all-in en Fransen in deze regio snappen wat een fietser wil eten na een dag ploeteren. Een bord vol werd opgeschept, maar dit bleek pas het voorgerecht. De hoofdmaaltijd bestond uit pasta met stoofvlees. Twee collega deelnemers vulden de tafel en ondanks de taalbarrière hadden we het goed. Tijdens het eten zagen we nog deelnemer na deelnemer binnendruppelen en werd er gespeculeerd over hoe lang ze wel niet onderweg moeten zijn geweest. Hardop vroeg ik mezelf af hoe ik morgen weer zo'n dag moest gaan overleven. Er stonden weer een ruime tweehonderd kilometer op het programma, maar de route zou ook naar één van de hoogstgelegen plekken van de Ardèche leiden. En dat terwijl ik me na deze dag al behoorlijk uitgeput voelde. Vroeg naar bed dus maar weer. 

Hoogteprofiel en kaart van de eerste dag. Gegevens uit Strava.

Dag twee mochten we uitslapen tot 6:00 en namen we iets meer tijd voor het ontbijt, dat prima verzorgd bleek. Er was zelfs verse boerenyoghurt beschikbaar voor de liefhebbers. Mijn oog viel op een jam met een wat bruinige kleur die ik probeerde. De smaak kon ik op dat moment niet thuisbrengen. We zouden tijdens onze trip deze jam en andere producten gemaakt van kastanjes blijven tegenkomen. De Ardèche blijkt de streek van de tamme kastanjes of in het Frans 'Chataignettes'. Om 7:30 startten we onze tweede etappe en binnen tien kilometer kwamen we op wegen langs de prachtige Gorges de l'Ardèche. We besloten een foto te maken bij één van de uitkijkpunten waar mijn fiets spontaan begon te vliegen door de harde wind. De rest van de Ardéchoise zou ik door moeten met één stuurdop minder. 

De foto van het stuurdop incident. 

De afdaling die volgde was voor mij billen knijpen. Tegen de 70 kilometer per uur voelde ik me een speelbal van de wind. Later bleek dat Martijn nog een stuk harder had afgedaald en dat ik "gewoon even door had moeten rollen". Na de Gorges volgden de wegen en cols zoals de 'Col de Borne'. Door de bossen en velden kwamen we hoger en hoger richting onze eindbestemming Issanlas. We praatten met een vriendelijke meneer op een Orbea fiets ons standaard praatje dat ongeveer zo gaat; "Waar kom je vandaan? Hoe veel dagen fiets je? Welke afstand fiets je? Misschien tot morgen!" Onderweg kwamen we door de plaats 'Uzer' waar wat mij betreft de gezelligste bejaardengemeenschap van de streek te vinden in. Onder het motto 'een foto zegt meer dan 1000 woorden'.... 

De bejaarden van Uzer.

Na deze gezellige onderbreking vervolgden we onze weg over glooiend terrein. Na 90 kilometer begon het echte klimwerk. Onafgebroken zouden we blijven klimmen tot de loofbossen over zouden gaan in naaldbossen en daarna in een soort Alpen landschap. We werden over de bergkammen pal tegen de wind in geloodst en de snelheid verminderde. Hier heb ik het denk ik het zwaarste gehad. De wind was hard en de temperatuur daalde hoe hoger we kwamen. Martijn deed kopwerk om nog enigszins vooruit te komen. Het duurde bij elkaar 40 kilometer en 1000 hoogtemeters tot we weer even mochten dalen. Onze voeten stonden in de fik en we besloten bij een camping in een dal te lunchen. Veel gelegenheden kwamen we op hoogte niet meer tegen. Het werd een diepvries minipizza welke aan de rand verbrand was en in het midden nog lekker koud en nat. Dat maakte ons niet zo heel veel uit, maar dat het ook nog lang geduurd had om ze te bereiden was minder grappig. We moesten nog tachtig kilometer door en klommen met frisse tegenzin het dal uit, terug naar 1100 meter hoog. Op hoogte zou de route wat glooiender worden en kwamen we weer af en toe een dorpje tegen. Nog wat verderop zou de wind ons zelfs de heuvels op helpen, een welkom fenomeen. Op kilometer 210 zat de rit op de vaste route er op. We mochten echter nog  12 kilometer en 200 hoogtemeters door naar ons gastverblijf voor zes personen 'Gîtes Retournas de Mezeyrac' en kwamen na 11 uur en 40 minuten aan. Bij de gite werden we welkom geheten door de gastvrouw en de fietsen in de fietsenstalling verraadden dat we hier niet eenzaam zouden zijn. Ons tweepersoons bed stond in een soort hokje met een overpad verlening aan onze buurman, een typische Fransman welke geen woord Engels sprak. Hij vergeleek ons met de Franse versie van 'Allo 'Allo! en wij hem met een typische Fransman die geen Engels spreekt. Als avondeten kregen we een waar feestmaal voorgeschoteld in buffetvorm. Eerst voor het voorgerecht, daarna werd overgeschakeld naar het hoofdgerecht waar pasta met stoofvlees weer vertegenwoordigd was. We zaten met acht man aan tafel en voerden een goed gesprek met een apotheker uit Lyon die niet kon geloven dat we er al 420 kilometer op hadden zitten. Voor mij persoonlijk werd duidelijk dat ik de derde dag ook zou gaan overleven. We waren op het hoogste punt en zouden dus per saldo omlaag gaan de volgende dag, terug naar Saint-Félicien. 

Hoogteprofiel en kaart van de tweede dag. Gegevens uit Strava.

Om half zeven begonnen we met een prima verzorgd ontbijt. We hadden ook niet anders verwacht na de super maaltijd van gisteravond. Een klein uurtje later gingen we van start. Voor het eerst konden we de banden al bij de start oppompen, dit was een dagelijkse uitdaging. Onze latex binnenbanden lopen gedurende de dag een beetje af, wat pas onpraktisch wordt als je meerdere dagen zonder pomp op pad gaat. Als je op hoogte start, weet je dat het daar kouder is dan in het dal, maar op drie graden Celsius hadden we niet echt gerekend. Drie uur lang reden we door het wintersportgebied van de Ardèche en stegen door 1600 meter hoogte, de top van 'Mont Mézenc', alwaar het al 11 graden Celcius was. Hierna mochten we 50 kilometer afdalen naar de plaats 'Tence' en konden de windjacks, arm- en beenstukken in het shirt verdwijnen. We vulden onze bidons onder een kraantje met bergwater, aten wat kastanjesnacks en gingen weer klimmen. Het natuurschoon van de Arèche is adembenemend en zo veelzijdig dat het lijkt alsof je in Italië, op Mallorca en in de Alpen rondreist op één dag. 

Martijn in één van de weinige tunnels die we tegen zijn gekomen.

Na 125 kilometer zouden we op een kruising tot de ontdekking komen dat er iets mis was gegaan met onze navigatie. Op deze plek kwamen diverse fietsers vanuit een andere richting de route op en stond een bord met '40 kilometer tot de finish'. We daalden af op een weg zonder geleiderail tot de voet van 'Mont Chaix' in de regio 'Lalouvesc' en daar begonnen we aan de befaamde slotklim van 'L'Ardéchoise'. De 'Col de Lalouvesc' is er één van de tweede categorie en start als een smalle weg met een hoek van 8%. Na enkele kilometers vlakt hij af, resulterend in een gemiddeld stijgingspercentage van 4,4%. De hoeveelheid mensen die gelijktijdig omhoog klimmen maakt echter wel indruk, bijna tien kilometer lang klommen we langs de grote menigte omhoog en dat geeft een lekker gevoel! Zeker met de wetenschap dat je al bijna zeshonderd kilometer in de benen hebt. De sfeer is gemoedelijk en af en toe kwamen we één van de 110 Nederlandse deelnemers tegen; 'goedendag!'. (Dit kenmerkt hoe onbekend en/of onbemind 'L'Ardéchoise' in Nederland is. Onderweg op de eerste twee dagen kwamen we één herkenbare Nederlander tegen). Na het bereiken van de top volgt de bekende afdaling terug naar Saint-Félicien. Deze is één richting en autovrij afgezet waardoor er lekker gedaald kon worden. We vormden een klein groepje en daalden kop over kop af tot de finish. Hier werden we warm onthaald, het zat er op! 609 km en 10.630 hoogtemeters stonden er op de teller toen we feestdorp binnen rolde.  

Een deel van de enorme fietsenstalling in Saint-Félicien.

Hier kon de fiets worden gestald in een enorme fietsenstalling en de chip van de tijdswaarneming worden teruggebracht. Elke deelnemer krijgt na afloop een maaltijd aangeboden, maar door de hectiek van 14.500 deelnemers stonden er lange rijen bij de uitgifte. Wij kozen voor het ophalen van de baggage en we zouden op zoek naar een restaurant en rust, het was mooi geweest... Een prachtig en enorm veelzijdig avontuur was succesvol afgerond. De bagage was al bezorgd en de laatste kilometers fietsten we naar de parkeerplaats. Een rolkoffer trekken op een racefiets trekt bekijks! 

Hoogteprofiel en kaart van de derde dag. Gegevens uit Strava.

Het was dus nog relatief vroeg en we moesten door naar ons volgende logeeradres, de stacaravan bij 'L'échappée trémoussante' in Saint-Barthélemy-de-Vals. Gekozen omdat deze plaats al een uurtje dichter bij huis is dan ons startpunt. Ook hier werden we warm onthaald en als prettige verrassing was er koude Leffe Blond op de tap. We lieten ons door de gastvrouw adviseren waar we goed zouden kunnen eten. Het werd Italiaans bij 'Le Relais Des Mailles' in Laveyron, direct aan de Rhône. Het hoofdgerecht werd zonder twijfel  de pizza Ardéchoise welke rijkelijk wordt belegd met de locale specialiteit 'caillette', een paté van varkensvlees. Na het eten reden we terug de berg op naar onze caravan, waar we de luxe van een eigen slaapkamer mochten ervaren. Binnen no time gingen de lichtjes uit. 

De stacaravan bij 'L'échappée trémoussante' met onze welverdiende Leffe.

De volgende morgen deelden we de goed gedekte ontbijttafel met een Parijzenaar welke ook had deelgenomen aan het evenement. Hierna konden we goed uitgerust op weg naar huis. In de auto bespraken we wat we allemaal hadden meegemaakt. 

'L'Ardéchoise is een prachtig evenement dat je geheel naar eigen inzicht kunt inkleuren. Door dagen en routes te combineren kun je er precies die maatwerk-uitdaging van maken die bij je training of trip past. De sfeer is feestelijk, net zoals de dorpen van de Ardèche waar we ons steeds weer welkom voelden. De natuur, dorpjes, vergezichten, alles is de moeite van het bezoeken waard. Ik kom zeker terug in de Ardèche!